een snel stukje tussendoor

Lieve allemaal,

Na een dag lammetjes over een hekje tillen, lezen en werken zit ik nu half onder uitgezakt op mijn bed te wachten tot ik naar badminton vertrek. Het ideale moment om jullie, het thuisfront, even op de hoogte te stellen van wat er hier allemaal gebeurt.
Sinds de laatste keer dat ik schreef, is er veel veranderd.
Zo kan ik, ondanks dat mijn nummerbordkennis veel beter is dan eerst, relatief veel minder auto's herkennen, oftewel er zijn vreemde eenden in de vijver: Toeristen. De vele lammetjes die hier rond rennen worden langzaamaan steeds dikker en hun hoge meheheh wordt lager. Verder komen uit de oude bruine ingezakte 'Brachen' (grote varens) nieuwe fris groene stengels omhoog.

De afgelopen weken werk ik veel meer dan hiervoor en zo leer ik steeds meer mensen kennen. Mensen hoeven mij niet meer te leren kennen, ze kennen me al en vaak kom ik dan ook in ongemakkelijke situaties wanneer klanten die ik voor toeristen aanzag opeens vragen: "what was your name again? Floeroghfdkjsefjwoe?" (het begint altijd met floh en dan komt er een soort gegrom achteraan afgewisseld door enkele f'en en t'en).
Ja. Applecross is klein. Iedereen kent iedereen. Eenvoudigweg uit Applecross rijden is niet genoeg om aan spiedende ogen te ontsnappen. Wanneer ik in Loch Carron ben (dichstbijzijnde plaats met een winkel groter dan 5 bij 2 meter) presteer ik het om de kinderen van om de hoek, de oom van mijn baas, die aardige mensen die laatst aan tafel 4 zaten en één van die vele vage (ze kunnen de connectie nooit precies uitleggen) familieleden van Iain tegen te komen. Anoniem een kopje thee op een terrasje drinken zit er dan natuurlijk niet in.
Maar ik zal niet klagen. De mensen kennen me dan wel en ik ken de meesten. De contacten zijn niet onaangenaam en ik voel me over het algemeen heel welkom. Soms is het wel even wennen.
Zo ben je hier vaak 4x langer bezig met boodschappen doen dan bij de Albert Heijn in Nederland. Nee hier word je niet in raptempo langs de kassa gejaagd en op je vingers gekeken als je het niet gelukt is om je 10 appels, 2 broden, en 5 blikjes binnen 30 seconden in je tas te werpen. Integendeel. Je komt de winkel niet uit voordat je verteld hebt hoe het met je gaat en nadat je de weerstomstandigheden beneden en boven op de pas besproken hebt.
Wanneer ik met Iain langs ga en hij met de baas van de winkel in een gesprek verstrengeld raakt over wie welke auto waar en hoe in de prak heeft gereden en ze beiden met hun Schotse accenten bij elke zin meer gaan mompelen moet ik mezelf vermaken met kijken alsof ik luister terwijl ik ondertussen de winkel inspecteer. Dat is opzich helemaal geen nare bezigheid. Elke keer weer ben ik onder de indruk. Hoe kan zo'n kleine winkel zoveel verschillende spullen hebben? Als je ooit in Applecross verzeild raakt en wil weten of de 'shop' een bepaald product heeft, dan kan je net zo lief naar mij bellen als naar de 'shop' zelf.

Ik probeer mijn gedachten langs te gaan. Wat kan ik nou nog meer vertellen? Er zijn genoeg dingen, maar ik moet over tien minuten op de fiets stappen om tegen bundeltjes veren te slaan.

Ik denk dat ik mijn energie ga sparen voor de heuvel naar de 'hall'. Misschien dat ik tijdens het rennen, slaan en kijken/voelen hoe de shuttles naast me op de grond neerploffen, nieuwe verhalen in me opkomen. Geloof me, er zijn genoeg verhalen, maar ze worden steeds meer het gewone leven.

Over enkele weken kan ik mijn eerste gasten hier ontvangen. Ik kijk er zeer neer uit om jullie hier rond te leiden! In de tussen tijd zal ik proberen nog een stukje te schrijven. Maat tot dan zullen jullie het hier mee moeten doen!

liefs, floortje