London

Hallo mensen!

Knikkebollend schrijf ik even snel mijn eerste blog. Gister na een super lange (maar wel hele gezellige) nagelsessie van Saskia en een vreetfestijn met broer en ouders stapte ik de bus naar Londen in. Een vrouw moest wakker geschud worden en haar tas met niet-zo-subtiele kracht in het bagagerek boven haar gepropt worden. De besnorde buschauffeur voerde deze taak met een enkel nors woordje zonder geklaag uit en daar zat ik op de tweede rij bij het raam. Opgevouwen wuifde ik naar mijn ouders, Casper en Mirjam die zo goed waren me uit te komen zwaaien, terwijl de bus met gierende wielen van het Haagse busplatform sjeesde. Ik wurmde me in een enigszins prettige houding tussen mijn stoel en de stoel voor me en liet me, terwijl Theophilus North de problemen van rijke Newporters oploste, door Nederland, België en Frankrijk rijden. Frankrijk reed ik niet helemaal door, verder dan Calais kwam de bus niet. Geheel gepland overigens. Hier werd de hele bus door de buschauffeur op zijn eigen norse wijze vriendelijk verzocht de paspoortcontrole te bezoeken. Regen.."Voila"..."Merci" "Hello" "Thank you".. regen.. En wachten. De klok boven het zwarte televisiescherm veranderde zeker 45 keer van gestalte, de buschauffeur kwam twee keer binnen mopperend op de politie of om vijf stappen het gangpad in te zetten en dan "Everyone there?" tegen de trage slaapkoppen te roepen, om zich vervolgens zonder op een antwoord te wachten weer om te draaien waardoor een net wakker wordende slaper niet de tijd zou hebben te beseffen dat in de net nog door een levend wezen gevulde stoel naast hem nu niet meer dan een levensloze tas lag.
Uiteindelijk werden we dan toch (en volgens mij compleet) in een rij gereden achter twee andere bussen en mochten we even later de boot op rijden. Nachtelijk uitwaaien dus en daarna met boek een prettig hoekje opzoeken.
Om vier uur reed de bus Groot-Brittanië op en twee uurtjes dommelen later stond ik met mijn spullen in Londen. Wakker werd ik tussen de Pelikanen, Bergeenden, Indische ganzen, Canadese ganzen en natuurlijk de eekhoorntjes zodat ik fris en fruitig kon aantreden bij de National Gallery om met Fabbie en Laura tussen de vele schilderijen te zwerven. Mijn werklaarzen (mijn gympen kon ik door mijn chaotische pakmethoden niet zo 1-2-3 vinden, dus ruilde ik mijn bergschoenen maar voor mijn laarzen in) vielen ietwat op tussen alle toeristenschoenen. Dit alles mocht de pret echter niet drukken en nu zit ik gezellig bij Fabbie op de bank. Straks gaan we mijn spullen halen en dan in de pub wat moet in drinken voor de tweede helft van de reis!

Liefs, Floortje